سازی که از خاکستر سر درآورد
تاریخ انتشار: ۱۵ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۵۴۹۱۴
دومین نشست پژوهشی شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران در منطقه ۳ با حضور محمدعلی مرآتی (دبیر جشنواره) و آرمین فریدی هفت‌خوانی از استادان موسیقی تالشی با موضوع «موسیقی تالشی» به میزبانی استان آذربایجان شرقی در شهر تبریز برگزار شد.
به گزارش ایسنا به نقل از ستاد خبری شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران، پنجشنبه ۱۵ تیرماه ۱۴۰۲ دومین نشست پژوهشی شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران در منطقه ۳ با موضوع «موسیقی تالشی» در تالار خاقانی خانه فرهنگ تبریز برگزار شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این نشست، آرمین فریدی هفت‌خوانی از اساتید موسیقی تالشی به ارائه مطالبی با عنوان «قدمت تاریخی، پراکنش و اسطوره‌شناسی و ادبیات؛ یافته‌های جدید از تنبوره تالش» پرداخت و گفت: تنبوره تالش یک ساز منطقه تالش است که تا سال‌ها قبل هیچ اثری از آن نبود و به فراموشی سپرده شده بود اما بر اساس تصویری که در سال ۱۳۷۸ در کتابی مشاهده کردم به دنبال این ساز رفتم و کم کم از اساتید پیشکسوت این ساز را یاد گرفتم و از تنبورهای قدیمی موجود یکی از اساتید این ساز را بازسازی کردیم.
او ادامه داد: این ساز رفته‌رفته در کتب مرتبط با حوزه موسیقی معرفی شد و امروز دیگر این ساز کاملاً احیا شده و در خانه‌های تالشی دوباره همدم مردم شده است و گویی که سر از خاکستر درآورده و به خانه‌های مردم رفته است.
این پژوهشگر موسیقی تالشی با بیان اینکه «برای مطرح کردن بومی بودن تنبوره در منطقه تالش مسیر دشواری را طی کردیم» عنوان کرد: برای تشخیص قدمت یک ساز در یک منطقه نیاز است که بررسی کنیم آیا این ساز در فرهنگ مردم منطقه، مثل‌ها و داستان‌ها وجود دارد یا خیر؛ در مرحله اول برای بررسی قدمت تنبوره به مردم و قوم تالش رجوع کردیم و دریافتیم که تنبور در مثل‌ها، اشعار قدیمی و ترانه‌های این فرهنگ وجود دارد که نشان می‌دهد قدمت این ساز حداقل به بیش از ۲۰۰ سال قبل باز می‌گردد.
فریدی هفت خوانی اظهار کرد: وجود اسطوره برای یک ساز از دیگر نشانه‌های قدمت آن ساز است؛ بر همین اساس در بررسی‌های انجام شده به اسطوره‌هایی برای ساز تنبور دست یافته‌ایم. برای بررسی قدمت یک ساز غیر از منابع شفاهی، منابع مکتوب نیز می‌تواند کمک کننده باشد؛ در بررسی‌هایی که انجام دادیم ساز تنبوره تالش را در ماسال و شاندرمن پیدا کردیم و در اسالم با وجود آنکه بسیار درباره این ساز گفته می‌شد اما نمونه‌ای ندیدیم؛ در سمت آستارا نیز با وجود اینکه تنبوره در اشعار و مثل‌ها وجود داشت، نمونه‌ای از تنبور یافت نشد اما متون مکتوبی درباره این ساز و وجود آن به دست آمد. در مناطق جنوبی تالش نیز متون و نقش برجسته‌هایی با بیش از سه‌هزار سال قدمت وجود دارد.
او با تاکید بر اینکه مقصود ما این نیست که بگوییم تنبور فقط مختص تالش است، گفت: این ساز در سرتاسر کشور وجود دارد و تنبورهای مختلفی در نواحی مختلف ایران و حتی فراتر از ایران وجود دارند که همگی از یک خانواده هستند. با نگاه کردن به نقشه جغرافیایی کشور مشاهده می‌کنیم که مناطقی که همجوار با یکدیگر هستند گرچه ممکن است به زبان‌های متفاوتی نسبت به هم صحبت کنند اما به لحاظ فرهنگی اشتراکات و شباهت‌های بسیاری به هم دارند؛ این تفاوت‌های زبان نیز ممکن است تاریخچه‌ای داشته باشد اما المان‌های فرهنگی از پایه با هم ارتباط دارند و با وجود اهمیت بالای زبان چنانچه در بررسی‌ها آن را لحاظ نکنیم، مشاهده می‌کنیم که فرهنگ دو منطقه در هم تنیده است.
این استاد موسیقی تالشی همچنین درباره وجود نشانه‌هایی از تنبوره در مناطق شمال غربی کشور و همچنین مناطقی از کشور ترکیه بیان کرد: این ساز در محدوده مغان و تالش شمالی رایج بوده و نه تنها در این منطقه بلکه در پهنه بزرگتری در آذربایجان نیز وجود داشته است. از دوره صفویه نوشته‌هایی در اردبیل وجود دارد که اشاراتی به تنبوره شده است. همچنین آثاری از تنبوره از شمال ایران تا مناطق شمال غربی کشور تا مناطقی در کشور ترکیه وجود دارد و به نوعی پهنه کهن فرهنگی وجود دارد.
در بخش پایانی این نشست محمدعلی مرآتی (دبیر شانزدهین دوره جشنواره موسیقی نواحی ایران) نیز در سخنانی کوتاه با اشاره به انتخاب شعار «وحدت در کثرت موسیقایی» برای این دوره از جشنواره گفت: ما ساز را مترجمی برای زبان‌های مختلف می‌دانیم و معتقدیم که ساز در پهنه ایران فرهنگی، به عنوان عاملی برای وحدت مطرح است.
در این نشست علاوه بر استادان عاشیقی از جمله حسن اسکندری، علی کریمی، امیر محمدی، علی خدادادی و آیت قنبری، تعدادی از دانش‌آموزان هنرستان موسیقی اقبال آذر تبریز نیز حضور داشتند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی حاج احمد متوسلیان جایزه قلم زرین جنگ تحمیلی فهرست آثار ملی خسرو حسن زاده وزیر ارشاد بنیاد سینمایی فارابی شانزدهمین جشنواره موسیقی نواحی حاج احمد متوسلیان جایزه قلم زرین جنگ تحمیلی جشنواره موسیقی نواحی ایران موسیقی تالشی یک ساز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۵۴۹۱۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
از وطنم ایران تا شب‌نورد؛ با تارِ لطفی + فیلم
محمدرضا لطفی، نوازنده چیره دست و صاحب سبک سازهای ایرانی، آهنگساز برجسته معاصر، موسیقیدان و ردیف‌دان بزرگ ایران است.
او علاوه بر خلق آثار خاطره‌انگیز و با شکوهی مثل « ایران ای سرای امید» و «کاروان شهید» یک معلم جریان‌ساز بود.
مجله هنری بوم به مناسبت روز معلم، علاوه بر هنر این هنرمند بزرگ به وجه معلمی این استاد بزرگ موسیقی ایران پرداخت.
سجاد مهربانی، خواننده موسیقی ایرانی و یکی از شاگردان استاد لطفی که مدیر داخلی مکتب‌خانه این استاد نامدار کشور بوده است به بخشی از خاطراتی پرداخت که به گفته او، خود استاد لطفی به بیان این خاطرات پرداخته‌اند: استاد محمد رضا لطفی می‌گفتند از نونهالی تا نوجوانی ساز نی‌لبک می‌نواختند و در خانواده کاملاً مذهبی و معتقدی در شهر گرگان زندگی کردند و مادرشان اصالتاً ترکمن و معلم قرآن بودند و پدرشان در کار کشاورزی و زراعت فعالیت می‌کردند و در عین حال، تاجر و تعزیه خوان و اصالتاً اهل خلخال بودند و بعدها، به شهر گرگان کوچ کردند و تنها کسی که در میان برادرانشان، اسم اصلی و شناسنامه‌ای اش یکی بود استاد محمدرضا لطفی بودند.
بنده به نقل از خود استاد می‌گویم و صرفاً یک راوی هستم و امکان دارد فردی چیز دیگری بیان کند. اما مطلبی که ایشان برای بنده عنوان کردند این طور بود: استاد محمدرضا لطفی گفتند زمانی که مادرشان، ایشان را باردار بوده‌اند و ۷-۶ ماهگی ایشان بوده و به نوعی، مشخص شده است که فرزندشان پسر هستند( البته با وجود این که در آن زمان، تکنولوژی به این صورت نبوده است) و به هر روی متوجه جنسیت فرزند خود می‌شوند. با توجه به این که اهل صحرای ترکمن بودند به دیدن یکی از بستگان خود می‌روند و موقع برگشت، پیاده برمی‌گردند. در آن‌جا یک شتر نر به محض دیدن مادر استاد که باردار بوده‌اند حالت رم کردن پیدا می‌کند و ایشان را دنبال کرده و مادر استاد لطفی با زحمت فراوان از جلوی شتر فرار می‌کنند و پشت یک تپه گونه‌ای پنهان می‌شوند و در آن لحظه نذر می‌کنند و می گویند که یا امام رضا (ع) اگر از این مهلکه خارج شوم و فرزندم سالم به دنیا بیاید اسمش را رضا می‌گذارم و وقتی به خانه برمی‌گردند و داستان را برای همسرشان؛ زنده یاد فرج الله لطفی نقل می‌کنند پدر استاد لطفی می‌گویند کار خوبی است و اسمش را محمدرضا بگذاریم. چون گویا پدرشان ارادت به حضرت محمد(ص) داشتند و همین موضوع باعث می‌شود که اسم استاد، محمدرضا لطفی ثبت شود.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلیسجاد مهربانی با اشاره به ویژگی معلمی استاد محمدرضا لطفی گفت: هر لحظه‌ای و در هر جایی می‌توانم شهادت دهم که استاد محمدرضا لطفی تا چند ساعت قبل از فوت خود روی تخت بیمارستان به بنده و یک دوست دیگر که همشهری ایشان است و در شهر گرگان زندگی می‌کند در حال آموزش بودند و اگر تار و سه تار و سبک و سیاق خیلی از اساتید دیگر زنده است مرهون زحمات ایشان است.
این خواننده موسیقی ایرانی افزود: استاد محمدرضا لطفی، برنامه‌ای در رادیو با عنوان شناخت و تاریخ موسیقی داشتند که در این برنامه‌ها به تفصیل توضیح می‌دادند و ساز می‌زدند و سبک و سیاق استاد جلیل شهناز، استاد علی اکبر خان شهنازی و استاد فرهنگ شریف را آموزش می‌دادند.
استاد مهدی کلهر، تحصیلکرده معماری و نقاشی و از مدیران هنری تأثیرگذار دوران معاصر و از دوستان نزدیک استاد محمدرضا لطفی درمورد ایشان گفت: لطفی فارغ از این که پدرش هنرمند بوده در خانه‌ای بزرگ شده است که پدر و مادرش آموزش و پرورشی بودند و مادرش معلم قرآن بود و بنده تا آخرین لحظه، نسبتی که لطفی با مادرش و قرآن و خدا و پیامبر (ص) داشت را شهادت می‌دهم.
استاد مهدی کلهر به نقل از استاد محمدرضا لطفی گفت: در آمریکا بوده که یک بار می‌خواسته است خودش را تنظیم کند و در خاطراتش هم، گفته است: در یک شب بارانی برای چهله نشینی به جنگلی رفتم و اذان گفتم و منِ ماتریالیست، موحد شدم.
همان‌طور که می‌دانید استاد لطفی در همه کنسرت‌هایش، با صدای خودش اول الله مدد می‌خواند و از خداوند متعال کمک می خواست.
این مدیر هنری درمورد تعریف واژه استاد ادامه داد: استاد یعنی کسی که در هر رشته‌ای فعالیت می‌کند، بتواند رشته هنری، علمی و مهارتی خود را یک گام به سمت کمال نزدیک کند و محمدرضا لطفی، یکی از باسوادترین اساتیدی بود که به تاریخ اهمیت می‌داد و تاریخ را خوب می‌شناخت و تعریف درستی از دستگاه‌های موسیقی ایران ارائه می داد و ریشه‌های آنها را می‌شناخت.
استاد مهدی کلهر با ذکر خاطره‌ای یادآور شد: یک روز استاد جلیل شهناز با لهجه اصفهانی درمورد تار لطفی این‌طور نظر دادند که آقای لطفی، تار را ادب می‌کند که این یک تعریف شیرین اصفهانی و کاملاً درست است.
این مدیر هنری افزود: به نظر بنده، لطفی فردی بود که سواد زیادی در تاریخ داشت و صادق و شجاع بود و اصلاً منافق نبود و اگرچه گرین کارت خود را گرفت ولی بعد، آن را کنار گذاشت و این نکته بسیار مهمی است. یعنی آن‌قدر در آمریکا صبر کرد و گرین کارت را گرفت. اما وقتی به ایران آمد، آن را کنار گذاشت؛ بنابراین تمام آثار لطفی چه نواخت‌هایش به عنوان نوازنده و چه آهنگ‌هایش قابل تحسین و تمجید هستند ولی از همه مهم‌تر، به نظرم آنها قابل تعلیم هستند.
محمد معتمدی، شناخته شده‌ترین خواننده‌ای است که در محضر استاد محمدرضا لطفی شاگردی کرده و در ۴ آلبوم برجسته، ساز استاد را همراهی کرده است.
این هنرمند گفت: یکی از اتفاق‌های بسیار تأمل‌برانگیز و جالب درمورد فوت استاد محمدرضا لطفی، روز وفات ایشان بود که مصادف با روز معلم شد و بنده هر سال، وقتی به روز معلم نزدیک می‌شویم به یاد تاریخ فوت ایشان می‌افتم. به دلیل این که استاد لطفی به معنای واقعی کلمه معلم و عاشق یاد دادن بودند و علاقه داشتند آنچه که می‌دانستند را به نسل‌های بعد و دیگران منتقل کنند.
کد ویدیو دانلود فیلم اصلیباشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری موسیقی و هنرهای تجسمی
تداوم بارندگی‌ها در کشور / دمای هوا در بعضی مناطق کاهش می‌یابد